Kunnen we, zonder al te grote woorden, spreken van migratie als we het over een gebouw hebben, een huis? Want meestal is dat stabiel, staat het stevig in de grond, in een dorp, een stad, een land…

Niets belet wie in zijn leven ooit zijn huis heeft moeten verlaten, heeft zien gesloopt worden, verbouwd of verfraaid om zich die vraag te stellen.

Wat maakt het toch dat een huis de tand des tijds lijkt te trotseren, ook al wordt de gevel afgebroken of wordt het grondig verbouwd? Zozeer zelfs dat het nog amper herkenbaar is voor volgende generaties ? En zonder dat we ook maar denken aan migratie? Een open vraag.

Moeten we ons opwinden over zulke veranderingen, of ze nu duurzaam of voorlopig, grondig of oppervlakkig zijn?Een open vraag.

Zou het geheugen van de mensheid iets gemeen hebben met het geheugen van de muren van een huis?

In dat geval zouden we, naast de mortel en de bakstenen, ook moeten luisteren naar de energie, de geest van een huis of kijken naar de esthetiek en de economie ervan.

Precies die uitdaging durft Josefa aan te gaan met de renovatie van het gebouw dat het beheert in het centrum van Brussel, in Elsene. Wat moet er van de traditie, de geest behouden blijven, wat mag weg? Welk betekenisvol gebaar is er nodig om de juiste overgang te maken van vandaag naar de komende generaties? Zeer zeker, het etiket «passiefhuis» of «laagenergiehuis»  is een rationele, efficiënte en rendabele keuze. Maar wat zal men de komende jaren over het Josefa House zeggen, als alles er omheen ook efficiënt is, herdacht, verbouwd?

De meesten onder ons kennen dat gevoel wel van gehecht zijn aan een huis. Een huis waarvan je houdt of dat je met pijn in het hart achterlaat als je moet vertrekken.

Ook het Josefa House heeft sinds 1952 zijn eigen geschiedenis. Gisteren nog opvanghuis voor jonge, schoolgaande vrouwen. Vandaag ruimte om te wonen en allerlei activiteiten voor ons allen, migranten. Josefa House lijkt wel mee te drijven met de geschiedenis. Wat zal ervan overblijven over 50 jaar, 100 jaar, 1000 jaar? Niemand die het weet. Maar wat vandaag zeker is, is dat Josefa ons uitnodigt om een stap voorwaarts te zetten en om het samen te behouden, mooi te maken en in de wereld te zetten, in die mooie gemeente die Elsene heet.