De dagelijkse realiteit die sommigen doet revolteren, afstand nemen of gewoon er niets meer mee te maken willen hebben is een peulschil vergeleken met wat anderen meemaken als vluchten of verbanning de enige uitweg is... 

Zijn/haar beroep, familie of gemeenschap vrijwillig achter zich laten, stelt maar weinig voor (hoewel dat voor sommigen een serieuze uitdaging is) als je dat vergelijkt met de impact van gedwongen migratie of verbanning waar geen terugkeer meer mogelijk is. Dan is er geen sprake meer van keuze of onderscheid, maar van leven of dood. Dan gaat het niet om “deserteren” maar om “verbanning”, niet om “vrije wil” maar om “bevrijding”. 

In feite moeten de “banneling” en de “deserteur” met elkaar praten, hun wanhoop of hun hoop uitdrukken, elkaar verrijken, samen op pad gaan om een nieuwe betekenis, een nieuw leven te vinden, en samen te zijn... hun migratie, onze migraties.

Jacques