Migratie is soms afstand nemen om te overleven. In dat geval heeft weggaan of vluchten enkel als doel om niet ten onder te gaan aan de blinde slagen van moorddadig geweld…

Eens die gedwongen migratiebeweging op gang getrokken, komt het erop een plek, een instantie of een persoon te vinden die een nieuwe start mogelijk maakt. Dat proces gaat gepaard met een soms verlammende eenzaamheid, met het vinden van een veilige plek waar de herinnering aan wat achter de rug is tot rust kan komen. Een plek waar je niet meer moet vluchten, waar gastvrijheid en nabijheid de voedingsbodem worden voor heling.

Als aan deze voorwaarden voldaan is, dan kan migratie leiden tot nieuwe creativiteit. Dan maakt overleven plaats voor leven. Het beeld van eindelijk ergens thuis komen dat men voor ogen heeft, wordt dan realiteit. Door de aanwezigheid van een niet bedreigende ander, ontdekt de gewonde mens een spirituele dimensie die nieuw leven mogelijk maakt.

Doorheen de tijd heeft de menselijke geest bewezen dat de mens de wonden van zijn lichaam kan helen dat door migratie gefolterd werd en geschonden is in zijn vermogen tot vertrouwen. Door transformatie naar sprituele migratie kan gedwongen migratie geheeld worden.

Zin geven aan onze basis en onze finaliteit als mens, kan een uitnodiging zijn tot een duurzame toenadering op onze weg als migrant die wij met elkaar delen. Dan geeft migratie uitzicht op scheppende creativiteit, bron om verder te leven.