We herinneren ons maar weinig of niets van onze migraties uit het verleden. Hoe zou dat zijn voor de toekomst? Zouden ook zij geen of amper sporen nalaten?

Tenzij natuurlijk de media, de politiek, de menswetenschappen… de maat nemen van de ecologische voetafdruk van onze migraties en ballingschappen. (zoals vorige eeuw in Europa of, vandaag, in het Midden-Oosten of in Afrika).

De lessen die we kunnen trekken uit onze gedwongen migraties zijn van wezenlijk belang voor onze menselijke verstandhouding. Verblinding, verdoving, vlucht vooruit, oorlogseconomie: hoe komt het toch dat onze mensheid telkens opnieuw haar omzwervingen herhaalt die miljoenen mensen in ballingschap drijven, vroeger en nu?

Niet willen weten, staalharde grenzen die wegduwen wat ons niet of niet meer interesseert (niet zien wat we niet meer willen zien, behalve dan door de filter van de media), leugens of nalatigheid : onze ballingschappen zijn een deel van onze mensheid, hier, in Europa of elders !

De herinnering aan onze migraties levendig houden, is dan ook van levensbelang voor onze huidige en toekomstige generaties. Want, deze migraties, onze migraties, vormen een wezenlijk deel van het levenspad van de mensheid. En dat is gebaseerd op onze herinneringen.

De herinnering aan onze migraties, zeker binnen Europa, is een bron van onze taalrijkdom. Ze is een weg om onze menselijke ijdelheid te doorbreken. Die herhaalt immers voortdurend dezelfde woorden, patronen, stiltes en handelingen die leiden tot dramatische ballingschappen en migratiegolven in plaats van samen, als migranten, een vredevolle en duurzame samenleving uit te bouwen binnen Europa en elders in de wereld.