De metro nadert het perron. Afgeladen vol. Ik wring me er doorheen. Ik ben wat laat. Gewend als ik was om te voet naar mijn werk te stappen, in het daglicht, langs vijvers met eenden, bomen en het leven in de natuur… De metro vertrekt. En plots… een knal! Een ijzige stilte overvalt de reizigers. Een probleem met de motor? Ik denk eerder aan een geweerschot. Vage beelden uit de media doemen op in mijn hoofd. Geen enkele berichtgeving. Behalve een mechanische boodschap die we drie kwartier lang moeten aanhoren: “Door een technisch defect … we stellen alles in het werk om …”. De rest weet ik niet meer. Wachten. Dan wordt de stilte verbroken. Iemand heeft een internetbericht opgevangen, een aanslag in Zaventem. Niets over Maalbeek. Maar de vrouw naast mij krijgt een telefoon van haar zus: een aanslag in Maalbeek. De rest van onze rit stelt niets voor. Wij zijn aan het ergste ontsnapt. Ik zie de slachtoffers zo voor mij en hun families. Medeleven en respect is het enige, gepaste antwoord.

De sobere decoratie van het metrostation van Maalbeek heeft me altijd aangesproken. De eenvoudige tekening van de gezichten op de witte tegels en twee woorden: Maelbeek-Maalbeek. Zuivere lijnen, speciaal, maar zo menselijk! En precies daar sloeg het geweld toe. Precies daar worden mensen getroffen.

Mijn wereld staat op z’n kop. Hij zal nooit meer dezelfde zijn. Of ik dat nu wil of niet. En Josefa? “Wij zijn allen migranten”? Gastvrijheid? Zijn we niet naïef? Weten wij wel hoe ingewikkeld onze wereld is? Op het ingeslagen pad verdergaan? Er nog steeds in geloven? Vragen die me bezig houden. Maar iemand onder ons zegt: “Als we de dialoog niet verder zetten, de ontmoeting met de ander, dan lopen we muurvast. Zowel spritueel als menselijk. Er is geen andere weg”. Een keiharde analyse. Ze verrast me. Maar tegelijk sta ik ervoor open. Ze is haarfijn en juist. Overstijgt de emotie. Ze blijft nazinderen in mijn diepste zelf.

22 maart en daarna… er komt iets in beweging. Ik ben niet alleen. Anderen, zovele anderen, hebben zich in de loop der tijden ingezet voor een vredevolle samenleving. Daar kan je niet omheen. Maar de media spreken er nauwelijks over. Toch is het zo. Het is mijn realiteit. Onze realiteit. Laten we samen verder gaan…